[Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

MiyaCatZ · 2008-08-27 14:19:04

บทส่งท้าย (ฟินาเล่... เฮ้ยๆ ไม่ใช่ละ ยังมีควันหลงละครวิทย์อยู่อีก 55+ ตอนฟินาเล่ก็ออกมาแนะนำไงคะว่าใครทำหน้าที่อะไรบ้าง ^^)

แต่มีกระแสมาว่าปีอื่นอาจจะไม่มีละครวิทย์... ไม่น่าจะใช่มั้งนะ หรือเพราะว่ามันไม่ดีพอที่จะเอาไปแข่งระดับจังหวัดก็ไม่ใช่อีก งงนะเนี่ย

++++++++++++++++++++++++++++

- Last Chapter -

"พี่โย มาสักทีนะ" ข้าวปั้นทักผมขณะที่กำลังเดินเข้ามาในหอประชุม ตอนนี้ผมเพิ่งเปลี่ยนจากชุดรด. มาเป็นเสื้อเชิ้ตขาว กางเกงยีนส์สีดำ กับรองเท้าผ้าใบ และเนคไทสีฟ้า แน่นอนว่าผมเก็บชุดไว้ในรถพ่อแล้ว จึงไม่มีอะไรน่าห่วง

เพราะสถานที่จัดงานแต่งงานนั้นเป็นที่ๆผมคุ้นเคยมากๆ หลับตาเดินยังได้เลยด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นหอประชุมโรงเรียนผมเอง!! และข้าวปั้นกับเฟย์ก็เลยไม่ต้องกลับบ้านหลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จ แต่สามารถขึ้นหอประชุมช่วยงานได้ทันที แต่สองคนนั่นเอาชุดมาเปลี่ยนสำหรับตอนเย็นแล้วนะ

ผมยิ้ม "ก็แหม... ปีสามไปซะศูนย์วิภาวดี มันก็ต้องไกลอยู่แล้วแหละน่า แล้วนี่เพิ่งบ่ายสองเอง แม่พี่เพิ่งบอกว่าเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว" ก่อนจะไปหาที่นั่ง ตอนนี้เขาเริ่มจัดโต๊ะจีนแล้ว ซึ่งแม่บอกว่าเหตุผลที่เลือกจัดงานแต่งในหอประชุมโรงเรียนแทนที่จะเป็นโรงแรมแบบครั้งที่แล้วก็เพราะปีนี้ครบปีที่ 30 ที่ทั้งสองเป็นแฟนกันนั่นเอง

เมื่อ 30 ปีก่อนนั้น... จุดที่ขอก็เป็นห้อง 2101 ซึ่งปัจจุบันทำไว้สวยงามขึ้น และเป็นห้องพักอาจารย์ไปเสียแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนก็เป็นห้องเรียนวิชาชีววิทยาของนักเรียนม.5 และม.6

หลังจากนั้นแม่กับพ่อก็เข้ามา แม่อยู่ในชุดเดรสยาวสีงาช้าง แขนยาวมีลูกไม้ขลิบปลายดูสง่า ผมที่เกล้าไว้อย่างหลวมๆถูกปิดด้วยหมวกใบเล็กสีขาวที่ประดับไว้ ส่วนพ่อก็สวมสูทสีเทา เนคไทสีเขียว เฟย์และข้าวปั้นถึงกับอุทานอย่างประทับใจ "ว้าว... สวยจังเลยค่ะคุณป้า"

แม่ยิ้ม "สำหรับหนูข้าวปั้น เรียกว่าแม่ก็ได้นะจ๊ะ" ผมหน้าแดงทันที แต่ก็นึกรู้สึกโชคดีที่แม่ของผมประทับใจในข้าวปั้นตั้งแต่วันแรกที่แนะนำให้รู้จัก ผมรู้หรอกว่าความคุ้นเคยแรกเริ่มของแม่นี้มาจากที่แม่รักเพื่อนที่ชื่อว่าพิ้งค์มาก และเธอก็กลับมาเป็นข้าวปั้น ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกแบบนี้

ข้าวปั้นหัวเราะเขินๆ "หนูไม่กล้าถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไม่ชินปากด้วย"

ในเย็นวันนั้น แขกเหรื่อก็มากันอย่างคับคั่ง ส่วนมากเป็นญาติสนิทมิตรสหาย และเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ปลายของแม่และพ่อ ดังนั้นทั้งพ่อและแม่เลยต้องมัวยืนคุยกับแขกเหรื่ออย่างสนุกสนาน สมกับที่ไม่ได้เจอกันมานาน ลุงโต้งกับน้าแอ๋มก็มาด้วยเช่นกัน

และข้าวปั้นก็เปลี่ยนมาสวมชุดเดรสสีเขียวใบตองแล้ว เป็นชุดเปิดไหล่มีชายแขนพลิ้วและมีสายคาดไหล่ กระโปรงยาวบานพลิ้ว กับรองเท้าสีเขียวเข้าชุดกัน ส่วนเฟย์สวมชุดแบบเดียวกัน แต่เป็นสีชมพูและมีสายคาดเอวสีฟ้าด้วย

ตอนนี้ทั้งสองคนต่างดีใจมาก เนื่องจากมีนักเขียนชื่อดังที่พวกเขาชื่นชอบมางานนี้ด้วย และเป็นผู้จัดประกวดงานเขียนที่ข้าวปั้นได้รางวัลชนะเลิศอีกต่างหาก ส่วนผมกลับเฉยๆเพราะรู้ว่านักเขียนคนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของพ่อผมนั่นแหละ จนกระทั่งมีมือสะกิดเรียกผม

"สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม มาดูไพ่ยิปซีกับย่าไหม?" ผมหันไปก็ต้องเจอหญิงชราคนหนึ่งในชุดหรูหราสีแดงทับทิม ในมือถือไพ่ไว้ทำให้ผมต้องตามแกมาอย่างเสียไม่ได้ เพราะดูจากคนตรงหน้าคงไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างแน่นอน

"อ้าว! สวัสดีครับป้านภา" แต่ไม่ทันจะถึงโต๊ะ ก็ได้ยินเสียงพ่อเสียก่อน พ่อกำลังไหว้ย่าคนนี้อยู่อย่างเคารพ "นี่โย คนนี้คือป้านภา นักพยากรณ์ชื่อดังเชียวนะ และเป็นแม่ของนายบลู เพื่อนพ่อที่ตายไปด้วย" ผมรู้สึกชาวาบ... นี่คงเป็นแม่ของผมในชาติภพที่เป็นบลูอย่างนั้นสินะ

"แหมๆ นายต้น ป้าน่ะไม่ดังขนาดนั้นหรอก ตอนนี้ขอเลี้ยงหลานไปก่อนแล้วกัน นายนัทน่ะขึ้นปีสองแล้วล่ะ แล้วยังมีหลานอีกเยอะ จากเจ้าแบ๋มเจ้าเบลล์อีก ความจริงถ้านายบลูยังอยู่ ป้าคงจะมีหลานเพิ่มมากกว่านี้ก็ได้ เพราะตอนนี้ทายาทของตระกูลก็มีเพียงเจ้านัท และยายนุชนั่นแหละ" ย่านภาพูดอย่างอารมณ์ดี ในใจผมคิดแบบเสียดสีเล็กๆว่าถ้าบลูยังอยู่ ย่านภาอาจจะมีหลานเยอะจริงๆ เพราะไม่แน่ว่าผมในตอนนั้นอาจจะมีคนอื่นนอกจากพิ้งค์ก็ได้ เหอๆ

พ่อทำได้แค่หัวเราะตามมารยาท ส่วนป้านภาก็หันมาทางผม "นี่เราคงจะเป็นโยล่ะสิ รู้มั้ยว่าความร้าวฉานเกิดจากการสูญเสีย แต่ถ้าสองสิ่งนั้นกลับมาทุกอย่างก็จะกลับมาดีดังเดิม ตอนนี้ทั้งสองสิ่งนั้นกลับมาแล้ว เราคงรู้แล้วล่ะสิ" ผมพยักหน้า แม้จะรู้สึกงงกับคำพูดที่แผงนัยแบบนี้ แต่มันก็ทำให้ผมรู้ความหมายมัน เพราะพ่อกับแม่เลิกกันตอนที่พิ้งค์ตายจากไป แต่เมื่อเรากลับมาเจอกันแบบนี้ ก็ทำให้พ่อแม่ผมกลับมารักกันได้ดังเดิมเช่นกัน

"พี่โย อยู่นี่เองเหรอ?" ข้าวปั้นเข้ามาหาผม ก่อนจะมองย่านภาอย่างตกตะลึง "อ่า...นี่ย่าหมอดูคนนั้นนี่นาเฟย์" เธอหันไปหาเฟย์ ทำให้ผมรู้สึกสงสัย แต่ไม่ทันจะถามหาคำตอบ ย่านภาก็ทักขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"เป็นยังไงบ้าง เจอคนๆนั้นแล้วล่ะสิ" ข้าวปั้นยิ้มแหยๆ "ค่ะ เจอแล้ว"

ย่านภายิ้ม "เอาล่ะ ดูแลความรักครั้งนี้ให้ดีๆ อย่าต้องสูญเสียมันไปอีกล่ะ ฟ้าส่งให้พวกเธอกลับมาคู่กันอีกครั้งนึงแล้ว และย่าก็สบายใจสักทีที่อย่างน้อย... บลูยังอยู่สบายดี" ในประโยคหลังย่านภาพูดเมื่อพ่อเดินจากไปเพื่อพบปะเพื่อนพ้องที่เข้ามาอีกครั้ง ผมกับข้าวปั้นมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

(มีต่อ)

MiyaCatZ · 2008-08-27 14:21:36

แล้วย่านภาก็เดินออกไป ผมจึงถือโอกาสนี้ชวนข้าวปั้นออกไปเดินเล่นเสียเลย เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบรับ "ได้ค่ะ แต่อย่าเผลอฉวยโอกาสจูบกันอีกล่ะ" ทำเอาผมยิ้มแหยๆทันที ครั้งที่เราจูบกันก็มีแค่ครั้งเดียวเองนะ คือวันที่ขอข้าวปั้นเป็นแฟน และเราก็แค่จุ๊บกันเบาๆ ไม่ได้ดูดดื่มขนาดนั้น ถึงจะอยากรู้อยากลองบ้างก็ตาม

เราเดินออกมานอกหอประชุม รอบตัวซ้ายขวาเป็นบันไดทอดยาวลงชั้นล่าง ท้องฟ้ามืดสนิท ทีเพียงแสงที่ส่องมาจากตึกหนึ่งและสอง กับโคมไฟหน้าหอประชุมเท่านั้น ลมที่พัดมาทำให้รู้สึกเย็นสบายน่าดู ข้าวปั้นยิ้มเมื่อมองไปรอบตัว

"น่าแปลกดีนะพี่โย ที่เรากลับมาเจอกันได้อีกครั้ง และเจอกันในโรงเรียนเหมือนสมัยที่เป็นพิ้งค์กับบลู" ผมพยักหน้า "ใช่ และผลจากอดีตชาติ ทำให้พี่ไม่กล้าซื้อสร้อยข้อมือให้ข้าวปั้นเลย เดี๋ยวให้แล้วตายขึ้นมาก็ซวยเลยสิ ทั้งเพื่อนเก่าพิ้งค์และตัวพี่ที่เป็นบลูก็ตายมาแล้ว"

ข้าวปั้นหัวเราะ "มันเป็นกรรมของพี่และเพื่อนคนนั้นต่างหาก ที่ต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอคนนั้นไม่รู้จะเกิดใหม่เป็นใครนะ อาจจะเป็นเฟย์ก็ได้ เพราะเราทั้งรักและผูกพันกันมานาน"

ผมที่เพิ่งเกริ่นนำเรื่องสร้อยคว้ามือข้างขวาของข้าวปั้นขึ้นมา "งั้นพี่ก็มีอะไรจะให้เหมือนกัน ไม่ใช่สร้อยข้อมือด้วย เพราะพี่เข็ดแล้ว แต่มันคือสิ่งนี้" ผมหยิบแหวนเงินเกลี้ยงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะบรรจงสวมที่นิ้วนางข้างขวา ถ้าสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายก็กลัวจะถูกหาว่าใจเร็วด่วนรักอีก ข้างขวานี่แหละท่าจะดี

และแหวนนี่ก็ซื้อมาให้เหมือนกับของผมด้วย เพราะก็มีอยู่วงหนึ่งแล้ว

"พี่โย..." ข้าวปั้นอุทานอย่างประหลาดใจ น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าเขินอายอยู่ไม่ใช่น้อย ผมจึงยิ้มก่อนจะตอบ "อันนี้พี่ให้เรานะ ชดเชยแทนสร้อยข้อมือแล้วกัน และพี่ก็จะขอบอกว่า..."

"รักข้าวปั้นเหรอ?" เธอหันมาขัดคอ แต่ผมกลับส่ายหน้า "ไม่ใช่... จะบอกว่าข้าวปั้นคงไม่ทำให้พี่ตายเพราะซื้อแหวนให้หรอกนะ ก็แหม ตอนเป็นพิ้งค์ก็ทำคนให้สร้อยข้อมือตาย ชาตินี้คงไม่ทำพี่ตายเพราะให้แหวนนะ" ข้าวปั้นเลยไล่ตีผมอย่างหมั่นไส้ทันที

"พี่โยอ่ะ... บ้าๆๆ บ้าที่สุดเลย น้ำเน่าแล้วยังชอบเล่นมุกแป้ก แถมกล่าวหาอีกด้วย"

ผมเลยรวบข้อมือเธอไว้เสียเลย ก่อนจะจ้องตาเธอ "ก็แหม ข้าวปั้นก็ยังรักพี่เหมือนที่พี่รักเราไม่ใช่เหรอ ถึงมุกแป้กยังไงก็ต้องยอมใช่ไหมล่ะ?"

"อือฮึ..." เธอพยักหน้า แล้วก็รู้สึกว่าใบหน้าของเราเริ่มโน้มเข้าหากัน ตาสวยสีนิลมันดึงดูดใจผมให้ละลายได้ตรงนั้นเลย และก่อนที่ริมฝีปากเราจะสัมผัสกันนั้น...

ประตูก็เปิดขึ้น พร้อมกับเฟย์ที่ออกมาบอกข่าวอย่างไร้กาลเทศะ อันทำให้เราสองคนต้องผละออกจากกันเสียอย่างนั้น "พี่โยคะ แม่พี่ตามให้พี่เข้าไปได้แล้ว งานจะเริ่มอีกห้านาทีแล้ว พี่ต้องเป็นพิธีกรด้วยนี่นา"

"เออใช่..." ผมพึมพำ ก่อนจะรีบกลับเข้าไปโดยมีข้าวปั้นตามมาติดๆ เพิ่งนึกได้ว่าผมมีงานที่ต้องทำอย่างหนึ่งคือการเป็นพิธีกรนั่นเอง เกือบลืมไปแล้วสิเรา

ผมจึงเดินไปยังโพเดียมซึ่งตั้งอยู่ข้างเวที และเริ่มพูดหลังจากไฟดับลง "สวัสดีครับสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทุกท่าน กระผมนายวาโย บวรไชยกานต์ นักเรียนชั้นม.6/5 และประธานนักเรียนรุ่นที่ 57 เป็นพิธีกรในงานสมรสของพ่อแม่กระผม นั่นคือคุณกฤษณะและคุณขณิษฐา บวรไชยกานต์ ซึ่งเคยเป็นนักเรียนสวนกุหลาบนนท์รุ่นที่ 27 และ 28 นั่นเองครับ และในคืนนี้ ก็จะเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอีกวันหนึ่ง..." ผมยังคงพูดต่อไปตามบทที่เคยท่องมาเป็นอาทิตย์ ด้วยที่เป็นประธานนักเรียนก็ทำให้ไม่อายเวลาพูดในที่สาธารณะเท่าไรแล้ว

ก่อนจะมองไปยังข้าวปั้น และยิ้มให้เธอที่โบกมือมาทางผมอย่างสุขใจ

อยากจะบอกอีกครั้งหนึ่งว่า ชีวิตของผมไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว นอกจากครอบครัวที่มีความสุขเฉกเช่นปัจจุบัน และข้าวปั้น แฟนที่น่ารักของผม และขอสัญญาว่าผมจะรักเธอตลอดไป ให้สมกับที่ต้องรอคอยมานานนับสามสิบปี ที่เราเคยทำความรู้จักกัน ผูกไมตรี และผูกพันกัน รวมถึงความรักที่เคยเกิดขึ้น และสูญเสียมันไป

แต่ยังไงก็ต้องเชื่อ... ว่า 'ถ้ามันเป็นของเราก็ต้องกลับมาอยู่วันยังค่ำ' จริงๆนั่นแหละ

เพราะเราก็กลับมารักกันได้แล้วยังไงล่ะครับ!!

- The End -

MiyaCatZ · 2008-08-27 14:25:28

จบแล้ว เย้ๆๆๆ ^o^

ขอบคุณจริงๆนะคะ...

หมดกันสักทีกับ 3 เดือนกว่าที่เขียนมา ในเรื่องพิ้งค์แอนด์บลู 55+ ได้ไอเดียครั้งแรกว่าจะต้องเขียนในสิ่งที่ตัวเองรู้ในวันที่ไปอบรมการเขียน (ไม่อยากใช้อบรมเรื่องสั้นละ เพราะที่ไปก็ดูจะไม่ค่อยใช่เท่าไหร่แล้ว ตอนบ่ายมีออกทะเล กร๊ากกก~)

ก่อนจะพัฒนามาคิดโครงการเขียนนิยายอิงสถาบันด้วยหัวข้อหลักในใจคือ "เขียนในสิ่งที่ตัวเองรู้" และเอาลงบอร์ด ตอนแรกก็กลัวว่าตัวเองจะกลับมาดอง มาหมัก มาแช่นิยายแบบเรื่องที่ผ่านมา 555+

แต่กลับมีปาฏิหารย์ หรือเพราะการเขียนนิยายในช่วงปิดเทอมก่อน ที่เข็นจนจบได้ถึงสองเรื่องก็ไม่รู้ ทำให้มีไฟในการเขียนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากที่เคยคิดว่ามันอาจจะสั้นเหมือน Darkness Summer แต่กลับยาวชนะเรื่องของบัวจีน ที่เขียนไป 90 กว่าหน้า และต่อให้ใช้ขนาดฟอนต์เท่ากันก็คงไม่ถึง 100 หน้าอยู่ดีซะอีก ^^

สามเดือนที่เขียนนี้ ถือเป็นความสุขใจและความภาคภูมิใจอย่างนึงเลยทีเดียว อิอิ และมีแฟนนิยายที่ติดตามอย่างเหนียวแน่น ถึงจะเป็นไม่กี่คน แต่มันก็มีแรงใจที่จะทำให้เขียนต่อจนได้ ไชโยๆ

แม้ว่าจะขอยอมรับด้วยความสัตย์จริงว่าไม่ได้เขียนให้สนุก ตามกระแสเหมือนนักเขียนสนพ.ดังที่หลายคนชอบนักชอบหนา และถึงพล็อตมันจะพิลึกพิลั่นน่าโยนทิ้ง บรรยายเยอะเกินไป ไม่มีอิโมติค่อน เนื้อเรื่องแอบจืดชืด รวมถึงพระเอกสุภาพเกิ๊นนนนน~ อีกทั้งยังไม่มีพระรองด้วยเนี่ย แต่ก็ยังรักที่จะเขียนอยู่ดี 555+

แล้วยังมีคนอยากอ่านอีกเนี่ย ดีใจอยู่นะ สงสัยเรื่องของเรามันก็ไม่เลวเลยทีเดียว อิอิ (ชมตัวเองซะงั้น -*-)

และนิยายเรื่องนี้ ขออุทิศให้กับบอร์ดสวนนนท์ โดยไม่นำไปเสนอสนพ.พิจารณาเพื่อตีพิมพ์ =w=" เพราะเป็นโครงการนิยายฝึกหัดนะคะ แต่อย่าให้จับได้ว่าเอาไปตีพิมพ์หวังผลการค้าเองโดยไม่ขออนุญาตล่ะ มีแช่งนะ ยิ่งกว่าตายทั้งเป็นด้วย 555+ (จะเป็นอะไรนั้นขอไม่บอก แต่รู้แล้วคงจะเห็นด้วยกับคำว่ายิ่งกว่าตายทั้งเป็น)

ที่ไม่เสนอคงรู้นะ เพราะ... ดูเนื้อเรื่องดิ =__= แหะๆๆ ถ้าในอนาคตตีพิมพ์ให้ทางโรงเรียนเองได้คงไม่เท่าไหร่ (ป่านนั้นยังคงต้องมีรีไรท์อีกบานน... 55+) และมีเรื่องอื่นที่จะหวังผลทางพานิชย์อีกเยอะ อย่าห่วงเลย

แค่อยากให้นิยายเรื่องนี้มันอยู่ในใจทุกคนเป็นพอ ^__^ ถึงมันจะไม่ใช่แนวพระเอกโหดๆ มีตีกัน อย่างที่ใครๆชอบกัน

แต่เขียนจนจบได้แบบนี้ ก็ภูมิใจสุดๆแล้ว 555+ เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนได้จนจบ!! โดยไม่ดอง ไม่หมัก ไม่ทิ้งไว้เป็นแรมปี =__= และเขียนแบบต่อเนื่องชนิด NON STOP!! และยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนค่า เย้ววว~

ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่าน วิจารณ์ (เช่นฟ้า หุหุ) ตามให้กำลังใจ และ ฯลฯ ถ้าไม่มีทุกคนนิยายคงไม่มาถึงจุดนี้

แต่ตอนที่ 9-12 อนุญาตขอตัวทิ้งไว้ก่อนนะเคอะ - -"" ด้วยที่ว่าใกล้สอบปลายภาค แหะๆๆ

ปล.ตอนบทส่งท้าย ตาโยทำไมมันยังกวนได้อีกนะ บรรยากาศสวีทแท้ๆ เสื่อมหมด เหอๆๆ

และที่ตายก็เพราะตัวเองทำในอดีตต่างหาก เนอะๆ

("ผมรู้แล้วคร้าบบบ T^T แต่ป้า เอ๊ย!! เจ๊อย่ามาตอกสิ" <-- นายโย says)

^
^
เอ่อ... -*- อิชั้นอายุน้อยที่สุดในห้องรองจากชาย่านะ ดังนั้นต้องเกิดช้ากว่านายต้น (กฤษณะ) สิฮะ 55+ อย่าเรียกป้า วุ้ยย~

LagooNz · 2008-08-27 18:58:01

ในที่สุดก็จบจนได้ สนุกทั้งเรื่องง้าบบบ ไม่น่าเบื่อหรอก

LagooNz · 2010-01-09 21:31:59

มาขุด...

จะมีอะไรเกิดขึ้นกับนิยายนี้

รอเจ้าของมาเฉลยเองดีกว่า

ข้อมูลก็บอกไปแล้ว

ฟี้ววววว......

MiyaCatZ · 2010-01-09 22:15:46

เฮ่ยพัด...ไว้มาประกาศตอนที่ตั้งชุมนุมได้สำเร็จแล้วจะดีกว่าไหม? เหอๆๆ (แต่มันก็ไม่ทันแล้วน่ะนะ...)

นู๋กะเจ้าลากุ๊นจาโดนข้อหาปั๊มมั้ยเนี่ยยย T^T ไม่มีเจตนานะค้า~

ขอประกาศก่อนว่าถ้าน้องพัดตั้งชุมนุมสำนักพิมพ์แห่งสวนนนท์ได้สำเร็จในต้นปีการศึกษาหน้า นิยายเรื่องนี้จะมีโอกาสตีพิมพ์ค่ะ ^__^

(จะได้พิมพ์คู่กับ lovely blogger นิยายอิงสถาบัน(คราวนี้เป็นเรื่องในคณะ+ภาคตัวเอง)อีกเรื่องมั้ย? อันนี้ไม่อาจคาดเดา)

LagooNz · 2010-01-10 01:29:11

แม่นแล้ว

ถ้าสำเร็จขึ้นมาได้ ตัวอย่างปก และราคา รวมถึงจำนวนที่พิมพ์ จะนำมาแจ้งอีกทีนะครับ

qzaar · 2010-01-10 22:28:36

เพิ่งได้อ่าน สนุกดีครับ:D พี่ก็ว่าถ้สถึงเวลาแต่งงาน ก็จะมาแต่งที่นี่ล่ะ พร้อมกัน4คู่เลย555+:P

#151 2008-08-27 14:19:04

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#152 2008-08-27 14:21:36

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#153 2008-08-27 14:25:28

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#154 2008-08-27 18:58:01

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#155 2010-01-09 21:31:59

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#156 2010-01-09 22:15:46

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#157 2010-01-10 01:29:11

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

#158 2010-01-10 22:28:36

Re: [Novel] Pink&Blue ปาฎิหารย์รักรั้วสวนนนท์

Board footer