You are not logged in.
สุดๆๆอะ 3 วิชากับ 14.30 ชม.ก่อนสอบ
อ่านกันตาเหลือก
ความจำดีๆๆ เพี้ยงๆๆๆๆ
... ♪♫
Offline
งื้อออ...ใกล้ตาย
เจ็บปวดทรมานทั้งกาย (โดยเฉพาะศอก จะดำเพราะยันมากไป) และใจ (ทำฟิสิกส์บ่ได้...สูญเสียความมั่นใจและเคารพในตัวเอง) เห้อออ
จะรอดแคลต่อเคมกลับบ้านอย่างสวัสดิภาพได้ไหมกรู.........
*She's Miyacatz :: ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ หัวใจก็ยังคงเหมือนวันเก่าๆ ที่เคยอยู่เสมอ XD
สถานะ :: ❤ หนุ่มแว่นค่ะ.....
Offline
เจี้ย... ใครมันเอาความลับข้าไปเผย...
...
Offline
คนอย่างเธอเนี่ย มันน่าระแวงยิ่งนัก...
กำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันอยู่หรือเปล่า...
...
Offline
ยากเป็น 7เข้ ผลขอลการเหลวไหลและประมาท
เวงเลยวะ
เกรดจะแตกแถวสักกี่ตัววะเนี่ย
... ♪♫
Offline
ผ่านฟิสิกส์แบบไม่น่าเชื่อ !!!
ไม่ขึ้นเลย มั่วยังได้ตั้ง15แนะ
แต่ก็รู้สึกแย่อยู่ดี T^T อด4 - -* ย๊ากกกกกกกกกก
ช่างเถอะ- -* ยอมๆ - -*
สังคมก็ได้12 *-* เกรด3แล้วกู ^^
เห้อๆๆๆๆๆๆ นอกนั้น เราจะปลง ~!
SKN #30 & 302 SM5
Geologist & Physics
Offline
กว่าจะจูนกับแม่ติด.... =___=" เหนื่อยสุดๆ
แต่คุ้มค่าแฮะ
ขอให้เรายังคงมีแรงที่จะทำตามความฝัน ขอให้เป็นเวลาของเรา ขอให้เบื้องบนเมตตาเปิดทางทีเถิด... ^__^v
แล้วจะขยันๆๆๆตั้งแต่ตอนนี้เลยเอ้า >o<
*She's Miyacatz :: ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ หัวใจก็ยังคงเหมือนวันเก่าๆ ที่เคยอยู่เสมอ XD
สถานะ :: ❤ หนุ่มแว่นค่ะ.....
Offline
อ่านไปก็ไร้ค่า สอบมาก็ตกหมด!
...
Offline
"วันนี้มันวันมหาซวยไร้วะ"
โดนแต่วัน ยันตอนค่ำ
... ♪♫
Offline
ทำไมเดี๋ยวนี้เรา แวร๊งงงงส์!!
เมื่อก่อนเราก็อุตส่าห์แบบ สุภาพเรียบร้อยอ่อนน้อมถ่อมตน สงบปากสงบคำ
ก็ช่วยไม่ได้ ผู้ใหญ่ในสังคมทุกวันนี้แม่มทำตัวเดปท์ชีวิต ..
เด็กๆ มองผู้ใหญ่ในวันนี้ไว้ให้ดีๆนะจ๊ะ แล้วจำไว้ว่า โตไปอย่าทำตัวแบบนั้น ^^
หนุกหนาน นอบน้อม พร้อมรบ รักสงบ สยบดราม่า
follow me on twitter : @lemonoiz
Offline
แง้ๆๆ ปวดหัว มึน ตื่นมาก็พบกับอาการนี้แล้ว T^T
แคลก็ทำไม่ได้เลย แง่ง...เคมก็คืนความรู้ให้อาจารย์ตั้งแต่จบม.ปลายแล้ว เลยต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ (นั่งอ่านอุ๊ไปพลางๆ)
เสียใจจังเลยที่ทำตัวแบบนี้ =___= ทำให้พ่อแม่ต้องละเหี่ยใจกับความไม่ตั้งใจของเรา แต่มองในแง่ดี...การที่เพิ่งสำนึกตัวเองได้แบบนี้ก็ทำให้เรากับแม่เข้าใจกันมากขึ้นสักที ไม่มีใครรักเราไปมากกว่าพ่อ แม่และพี่สาวอีกแล้ววว จ๊วฟๆๆ ^3^
แอบเสียใจจริงๆนะ ที่สามสี่ปีก่อนเราไม่เคยมองถึงอนาคต เอาแต่เล่นไปวันๆ จิตตกทีก็นั่งคิดถึงแต่อดีตอันเลวร้าย ไม่เคยแตะหนังสือเรียนเลย (ถึงได้สอบตกเอาๆเนี่ย)
น้องๆอย่าเอาเป็นแบบอย่างนะ เดี๋ยวจะเสียใจอย่างเรา T__T ตั้งใจไว้เถอะ จะได้ไม่เสียใจภายหลัง
ส่วนตัวเรา ณ ตอนนี้ก็จะขอตั้งใจอีกครั้ง เพื่อกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้ได้ จะทำตัวเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนแล้วค่า...ให้พ่อแม่ภูมิใจสักที ^w^ ปิดเทอมนี้ยังไงก็ต้องอ่านหนังสือให้ติดเป็นนิสัยให้ได้! ต่อให้อยู่บ้านก็จะต้องอ่านๆๆให้ได้สักที >w<
*She's Miyacatz :: ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ หัวใจก็ยังคงเหมือนวันเก่าๆ ที่เคยอยู่เสมอ XD
สถานะ :: ❤ หนุ่มแว่นค่ะ.....
Offline
เฮ้อ.. ในที่สุดเราก็สมหวังเสียที...
แต่ไม่รู้วันข้างหน้าจะผิดหวังหรือเปล่า...
...
Offline
ได้เวลาเลิกเล่นซัมมอนเนอร์แล้วสินะ สินะ...
...
Offline
เมื่อวานเสียทรัพย์มหาศาลสุดๆๆ
สุขะ ทั้งห้องได้ 4 ประมาณ 17คน
ไอ้เราไปดู เวรเอ้ย 79 ไม่ปัดมันซะเลยฟร๊ะๆ
เสียเวลาตูจริงๆๆ
... ♪♫
Offline
โลก-ดาราศาสตร์ 80 เป๊ะ.....
ฟิสิกส์ 81 ....
ยังเหลือคณิตเพิ่มกับชีวะให้ลุ้น....
Offline
คาบเส้น = = ฮึๆ
เครียด
... ♪♫
Offline
วันนี้ใครขึ้นหอประชุมฟังติวแพท1 มั่งครับ
นอกจากจะได้ความรู้ทางคณิตศาสตร์แล้ว ยังทำให้เราเข้าใจความหมายของคำว่า "ทวงบุญคุณ" อีกด้วยนะครับ
คือ เวลาชาวบ้านเค้าไม่ได้ต้องการความคิดเห็นอะไร แล้วมาทำตัวแบบนี้เนี่ย แถวบ้านเค้าเรียกว่า ............
ปล. จงเชื่อมั่นในท่านผู้นำ
หนุกหนาน นอบน้อม พร้อมรบ รักสงบ สยบดราม่า
follow me on twitter : @lemonoiz
Offline
โชคดีที่ฟิสิกส์ได้3.5 ... ไม่ได้เข้าแล้วได้ขนาดนี้ก็ยังดีวะ - -*
แต่เซ็งดาราศาสตร์วะ 2.5 หวงเกรดไปไหน
บางคน อีกคะแนนเดียวเกรดขึ้น ไม่ปัด เห้อ- -* เซ็ง บ้าบอ- -*
SKN #30 & 302 SM5
Geologist & Physics
Offline
Offline
วันนี้ เจอตัวปัญหา 2 คน ที่ตำแหน่งของทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในระดับที่จะมามีปัญหาปัญญาอ่อนระดับนี้แล้ว
คนนึง ความอดทนต่ำ ดีแต่อวด
อีกคน ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก และเบียดเบียนเวลาคนอื่นราวกับว่าคนอื่นเขาจะมีวันละ 50 ชม.
Offline
ได้กลับไปอ่านฟิคro ที่เคยตามอ่านมาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนย้อนวัยกลับไปสักหกปี 555
แอบอยากแต่งฟิคต่อจังเลย... อ๊ากกกกก!!! แต่พิ้งค์แอนด์บลูยังไม่จบ - -" ฮือๆ
ความจริงถ้าเขียนฟิคต่อมันจะเป็นตัวฝึกการบรรยายฉากต่อสู้ ซึ่งเรายังทำไม่ได้ ณ จุดนี้.........
แล้วนิยายเรื่องใหม่ก็ต้องรอเขียนปีหน้าด้วยเหตุผลหลายประการ (ฉากต่อสู้นี่ตัวการเลย!!) คงจะเริ่มเขียน --> ให้หมีอ่าน+สับ+ตรวจสอบข้อมูล --> พอลงตัวค่อยเอาลงเด็กดี
สงสัยต้องฝึกแบ่งเวลา เพราะคืนพรุ่งนี้ต้องเริ่มอ่านหนังสืออีกแล้ววว
อันนี้สำคัญสุดๆในระยะยาว เพราะเราต้องเปลี่ยนที่เรียน แง๊ววว...ม.ปลายจงทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ดีกว่าต้องเสียเวลาไปปีสองปีเพื่อเริ่มต้นใหม่แบบข้าพเจ้า
อยากรับรู้รสชาติของบทเรียนนี้ สามารถตามอ่านหน้าเก่าๆย้อนหลังได้ถึงสองปี แล้วจะรู้ว่าความเหลวแหลกที่ไม่ได้นิยาม (ว่าต้องไปแว้นซ์ ติดเกมหามรุ่งหามค่ำ เที่ยวกลางคืน ใช้ยาเสพติด ฯลฯ) มันมีจริง -*-
ไว้เอามาลงดีกว่า อย่างน้อยกระทู้นี้ก็มีเด็กเยอะ...จะได้ตั้งตัวทันก่อนที่จะพบว่า "รู้งี้ม.ปลาย(หรือม.6)ตรูตั้งใจเรียนตั้งแต่แรกก็ดี" แบบนี้ (ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง)
*She's Miyacatz :: ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ หัวใจก็ยังคงเหมือนวันเก่าๆ ที่เคยอยู่เสมอ XD
สถานะ :: ❤ หนุ่มแว่นค่ะ.....
Offline
ความเหลวแหลกที่ไม่ถูกจำกัดนิยาม... (อุทาหรณ์สอนใจ ขออนุญาตปั๊มอย่างมีประโยชน์นะคะ ^^")
By...Yardnamfah [She's Miyacatz]
ถ้าพูดถึงความ "เหลวแหลก" เรามักจะนึกถึงภาพของเด็ดที่โดดเรียน ติดยา ติดเกมหามรุ่งหามค่ำ แว้นซ์ตามถนนหนทางหรืออะไรแบบนี้ใช่มั้ยคะ? มันเป็นนิยามของความเหลวแหลกที่สื่อตีแผ่ให้สังคมรับทราบ ซึ่งเราก็รู้กันดีว่ามันคือความ "เหลวแหลก" จริงๆ
แต่ความเหลวแหลกในโลกแห่งความจริง...กลับมีมากกว่านี้เยอะ มันขึ้นอยู่กับนิยามของแต่ละคนว่าตีความถึงความ "เหลวแหลก" นั้นว่าอย่างไร...ทั้งที่จริงความเหลวแหลกมีมากมายหลายชนิดยิ่งกว่าอาณาจักรสัตว์ไฟลัมทั้งหลายเสียอีก เพียงแต่เรายังไม่ค้นพบเท่านั้นเอง และเราก็มักจะไม่ทราบกันด้วยสิว่าความเหลวแหลกมันเข้ามาแทรกซึมอยู่ในชีวิตประจำวันของเราตั้งแต่เมื่อไหร่??
โดยความเหลวแหลกนอกเหนือจากนิยามนั้น...อาจเกิดขึ้นกับคนธรรมดาที่ยังไม่ได้รับการยอมรับและยังไม่มีความประสบความสำเร็จ บวกกับไม่มีเป้าหมายในชีวิตจึงทำให้ล่องลอยเรื่องเปื่อยไปวันๆอย่างคนไม่สนใจในอนาคต ซึ่งจัดอยู่ในความแหลกเหลวอย่างหนึ่ง (แต่ไม่มีใครรู้เพราะภายนอกดูเรียบร้อยเด็กดีไม่มีพิษภัยกับใคร) สำหรับเราแล้ว เราเองทุกข์ทรมานกับสถานะนี้มาตลอดอย่างไม่เคยรู้ตัว
ตลอดชีวิตเรา เราไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรเลยสักอย่างด้วยตัวเอง แม้เราจะได้เข้าเรียน เร็วกว่าญาติคนนึงของเราก่อนหนึ่งปี แต่มันก็ไม่ใช่ความภูมิใจเพราะญาติคนนั้นเขาก็เรียนเก่งมาตลอด ขณะที่เราไม่มีความเก่งใดๆเลย
หรือแม้กระทั่งสอบเข้าม.ปลายเข้าสวนนนท์ มันก็ไม่ใช่ความตั้งใจของเราอย่างแท้จริง...อ่านหนังสือมาน้อยนิดมากกก ลืมไปแล้วว่าตั้งใจอ่านหนังสือยังไง เพียงแต่ตอนนั้นยังหัวไวเลยสอบติดอย่างฟลุกๆ
เราในตอนนั้นเป็นคนที่อ่อนต่อโลกนัก ไม่เคยรับรู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอก ก็เลยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเราเป็นใคร ชอบอะไร ถนัดแบบไหน (ตอนนี้ก็ยังตอบได้ไม่ครบ...แง่งงงง) จึงไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ก็เลยไม่พยายาม (แต่ถ้าพยายามสักหน่อยก็ดีนะ...)
แล้วพอไม่มีความพยายามชีวิตก็เลยตกต่ำลงทุกวันๆ จิตใจเราเฝ้าแต่โฟกัสในสิ่งที่แก้ไขไม่ได้แล้ว แทนที่จะไปโฟกัสในปัจจุบัน ณ ตอนนั้น ทำให้ดีที่สุดแล้วค่อยกลับมา "เชิด" ใส่พวกนั้น (พร้อมทำหน้ากวนตรีนสุดๆ) ก็ยังได้...แต่เรากลับไม่ทำ
และพอไม่ทำอะไร ก็ไม่มีความภาคภูมิใจ ทำให้รู้สึกแย่ลงทุกวันๆ ยิ่งพยายามลืมมันออกไปก็ทำได้แค่เก็บซ่อนมันไว้ พอมันสะสมมากๆเข้าเราเองจะเป็นฝ่ายที่แย่เสียเอง อย่างเช่นตอนสอบแอดมิชชั่นเมื่อปีที่แล้ว...คนอื่นพยายามกันเลือดตาแทบกระเด็นแต่เรากลับเขียนนิยายชิลๆ เล่นคอมชิลๆ ยื่นสี่อันดับก็ไม่ติด เคราะห์ดีที่มีที่เรียน แต่วันประกาศผลแอดมิชชั่นเรากลับรู้สึกว่า "เฮ้ย...นี่คือสิ่งที่เราต้องการจริงๆเหรอ?"
แต่เราก็ยังไม่พยายามเช่นเคย จนทำให้ผลการเรียนปีหนึ่งตกต่ำ เรียนแคลคูลัส+ฟิสิกส์อย่างละสองรอบในหนึ่งปี (รวมซัมเมอร์) ก็ไม่ผ่านอีก [สมควร...อยากไม่ตั้งใจเอง!!] ยิ่งก่อนหมดซัมเมอร์ซึ่งประกาศผลแอดปี 53 ซึ่งญาติเราได้เรียนในสถาบัน+คณะที่เราอยากเข้า (และคนที่เราชอบก็เรียนอยู่...) แล้วทำให้เราต้องน้ำตาตกอีกครั้ง ไม่ใช่อิจฉา...แต่สมเพชตัวเองที่ว่าทำไมไม่พยายามเท่าเขา เราพลาดไปแล้วชีวิตนี้...พลาดที่ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เสริมสร้างความสำเร็จในชีวิตตัวเองจนทำให้เราเป็นแค่คนในบอร์ดกับใครคนนึง (ที่ญาติเราตามไปเป็นรุ่นน้องเขาแล้ว)
...ถ้าเพียงเราตั้งใจซะตั้งแต่ตอนนั้น...เราคงได้เจอหน้ากันทุกวัน กินข้าวด้วยกัน และเขาคงจะหันมามองเราบ้าง (เอ๊ะยังไง?)...
ความรู้สึกแบบนี้มัน "อันตราย" มากเลยนะคะ... ถ้าไม่อยากเจอนรกแบบเรา
เผอิญว่าปีหลังๆมีหลายปัจจัยที่เข้ามากระทบจิตใจเยอะด้วย (เรื่องเรียน เสียดายอดีต และคนๆนั้น) เลยทำให้เป็นซึมเศร้าไประยะหนึ่ง (จนกระทั่งตอนนี้) แต่ตอนนี้เราเดาเกมออกแล้วล่ะค่ะ ^^ ทำให้นึกถึงคำหนึ่งที่ว่า "โชคชะตาจะส่งบททดสอบเราเสมอ ถ้าหากยังไม่พยายามบททดสอบนั้นก็จะถูกส่งมาอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่เพิ่มดิกรีความโหด(ร้าย)สูงขึ้นเรื่อยๆ" รู้สึกมันจะโหดร้ายมากเกินไปแล้ว... ถ้าไม่รีบทำในสิ่งที่อยากทำ เกรงว่าเบื้องบนจะสาปให้ทุกข์ตรมไปทั้งชาติซะก่อน...แอร๊ยย
ในปีนี้เรามีบททดสอบอีกมากมาย...ตั้งแต่ขึ้นปีสองเป็นต้นมาตั้งแต่การเผชิญความจริงที่ว่าจะต้องซิ่ว วุฒิภาวะที่ควรจะมีมากขึ้น (หลังจากใจมันหยุดไว้ที่อายุ 16-17) ความรักที่ควรจะเสียสละบ้าง (หลังจากเอาแต่ใจมาตลอด สวรรค์ลงโทษเลย แต่ถึงกระนั้นก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่ดี...แง่ม) และการพยายามเพื่อเป้าหมายที่เราอยากจะไปให้ถึงเป็น...ครั้งแรก =___= แม้จะดราม่ากับที่บ้านเยอะแต่อย่างน้อยก็เข้าใจกันมากขึ้นนะ...ไม่ได้คิดไปเองด้วย
หากใครค้นพบตัวตนของท่านพบแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย เพราะเรายังขุดไม่พบเลย... เพราะเริ่มแยกได้แล้วว่าตัวเองเป็นใครนิสัยยังไงก็ตอนปีหนึ่งนี่เอง ลักษณะอารมณ์ วุฒิภาวะก็เพิ่งมาดูออกไม่นานมานี้
น้องๆม.ปลายอ่านเป็นอุทาหรณ์นะ อย่า "เหลวแหลก" แบบเราเชียว...ไม่อยากจะให้ใครหน้าไหนต้องเสียใจกับอดีตอันผิดพลาดอีกแล้ว หยุดอยู่ที่เราคนเดียวก็พอ...
ปล.เรื่องความรักนี่ยกมาเพราะประสบกับตัวเองมาแล้ว และยังเสียดายจนถึงตอนนี้...ไม่น่าเลยกรู -*- ความจริงไม่อยากยกมาเป็นอุทาหรณ์... แต่มันเป็น subset ของความล้มเหลวเป็นลูกโซ่เลยนี่สิ...
*She's Miyacatz :: ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ หัวใจก็ยังคงเหมือนวันเก่าๆ ที่เคยอยู่เสมอ XD
สถานะ :: ❤ หนุ่มแว่นค่ะ.....
Offline
If กูได้4.00 กูจะใส่หูแมววิ่งเป็นเพื่อนมึง....
Offline
ว่างเปล่า โลกหมุน ติ้วๆๆๆๆ
บึ้ม ก็เกิดเป็น.....
สมองที่ ว่างเปล่า ( จะสอบอีกและ )
... ♪♫
Offline